Słońce świeci coraz mocniej, nastraja do lepszego życia. Śnieg rozpuszcza się powoli i nawilża ziemię. Nadszedł czas przycinania winnic… . A my razem z marnotrawnym Synem i miłosiernym Ojcem coraz głębiej wchodzimy w Wielki Post. Prowadzi nas nadzieja, że nasz starszy brat Jezus po raz kolejny odnajdzie nas, wykupi i przyprowadzi do Ojca. Chcemy podejmować wysiłek i współpracować z łaską, którą Bóg tak hojnie nas obdarza, chcemy odpowiadać na Jego wielką miłość, naszą małą wiernością.
Aby podejmować tę wspólną drogę nawrócenia, spotkałyśmy się w Piaskach w sobotę, przed 3 niedzielą Wielkiego Postu. Cieszymy się, że był z nami O. Piotr Stasiński i pomagał w zrozumieniu tego, jak ważną jest asceza w życiu człowieka, chrześcijanina, osoby konsekrowanej.
W konferencji, Ojciec Piotr przypomniał nam, że asceza jako systematyczna praca nad sobą jest niezbędna do rozwoju (J 12,24). Jest wewnętrznym wysiłkiem ludzkiego ducha, aby nie dać się porwać i pochłonąć różnym prądom zewnętrzności, ale zawsze pozostać sobą, zachować godność swego człowieczeństwa. Chodzi tutaj o uzyskanie takiej prostoty myśli, woli i serca, która jest nieodzowna, ażeby w swoim wewnętrznym „ja” spotkać się z Bogiem.
Asceza chrześcijańska jest konsekwencją udziału chrześcijanina w Misterium Chrystusa, zaś jej celem jest utwierdzenie się w zjednoczeniu z Chrystusem, a nie w pojedynczej cnocie.
-Dobrowolne wyrzekanie się przyjemności w pewnych dziedzinach życia, wzmacnia do walki z pokusami także w innych dziedzinach, przede wszystkim pychę i zmysłowość.
-Asceza pomaga uporządkować własny system wartości, umacnia wolność wyboru tego, co dobre i rezygnacji z tego co prowadzi do uzależnienia.
-Praktyka panowania nad sobą, nad potrzebami i kaprysami pozwala odróżnić potrzeby rzeczywiste od sztucznych.
-Asceza uzdalnia do radości z małych rzeczy, do cieszenia się codziennością, odkrywania w zwykłym życiu wartości niezwykłych.
-Życie ascetyczne owocuje wieloma innymi skutkami, np. większą sumiennością, wiernością obowiązkom, właściwym opanowaniem emocji, skutecznym podejmowaniem wyzwań i rozwiązywania problemów, także poprawą stanu zdrowia…
„Asceza jest niezbędnie potrzebna osobie konsekrowanej, aby mogła ona dochować wierności swemu powołaniu i iść za Jezusem drogą krzyżową”(VC38)
Jest także konieczna do budowania wspólnoty, jak uczy Instrukcja „Congregavit nos in unum” nr.22-24: „(…) Wspólnota bez mistyki nie ma duszy, natomiast bez ascezy nie ma ciała. Potrzebne jest współdziałanie między darem Boga i wysiłkiem osobistym, aby budować wspólnotę wcieloną, to znaczy nadać konkretny kształt łasce i darowi wspólnoty braterskiej.(…) Nie ma komunii bez ducha ofiary ze strony wszystkich.”
Jak też czytamy w VC20 „Od osób konsekrowanych oczekuje się zatem odnowionego i zdecydowanego świadectwa ewangelicznego wyrzeczenia i umiarkowania, wyrażającego się w braterskim stylu życia inspirowanym zasadami prostoty i gościnności, tak aby mógł być on również przykładem dla tych, którzy są obojętni na potrzeby bliźnich.”
Po wysłuchaniu tak zachęcającej konferencji spotkaliśmy się na wspólnej Eucharystii. Dziękowałyśmy Dobremu Ojcu za to, że przed 113 laty powołał do życia nasze Zgromadzenie i nadal utrzymuje nas w swojej Opatrzności. Oddawałyśmy Jego miłosierdziu nasze błędy i niedociągnięcia, i prosiłyśmy o światło oraz siły do wierniejszego pełnienia Jego woli.Po południu spotkałyśmy się w trzech grupach, aby porozmawiać o naszych codziennych zmaganiach, o ciągłym napięciu między niewiernościami i pragnieniem wierności. Zobaczyłyśmy, że asceza jest stałym elementem naszego życia. Ważne jest dla nas, abyśmy przeżywały ją świadomie dla pogłębienia jedności z Chrystusem. Wiemy, że pierwszym krokiem jest modlitwa, gdyż potrzeba nam światła i łaski, abyśmy mogły chcieć i działać, i szukać sposobów na to, by coraz ściślej zjednoczyć się z Chrystusem cierpiącym, ukrzyżowanym, chwalebnym i żyjącym na wieki.Zakończyłyśmy nasze siostrzane spotkanie w radości i dziękczynieniu, ufając, że to, czym Pan dotkną naszych serc stanie się treścią naszego życia.
s. Cecylia
